عاشقانه ترین آواز کلاغ

کلاغ لکه ننگی بود بر دامن آسمان و وصله ناجور بر لباس هستی و صدای ناهموار و ناموزونش خراشی بود بر صورت احساس . با صدایش نه گلی می شکفت و نه لبخندی بر لبی می نشست صدایش اعتراضی بود که در گوش زمین می پیچید . کلاغ خودش را دوست نداشت و بودنش را ، از کائنات گله داشت و فکر می کرد در دایره قسمت نازیبائی ها تنها سهم اوست و نظام احسن عبارتی است که هرگز او را شامل نمیشود . کلاغ غمگینانه گفت : کاش خداوند این لکه سیاه را از هستی می زدود و بالهایش را می بست تا دیگر آواز نخواند،

خدا گفت : صدایت ترنمی است که هر گوشی آن را بلد نیست . فرشته ها با صدای تو به وجد می آیند . سیاه کوچکم ! بخوانم ! فرشته ها منتظر هستند . و کلاغ هیچ نگفت.

خدا گفت : سیاه چونان مرکب که زیبائی را از آن می نویسند و تو این چنین زیبائی ات را بنویس و اگر نباشی جهان من چیزی کم دارد. خودت را از آسمانم دریق نکن . و کلاغ باز خاموش بود.

خدا گفت : بخوان ! برای من بخوان . این منم که دوستت دارم سیاهی ات را و خواندنت را.

و کلاغ خواند این بار اما عاشقانه ترین آوازش را خدا گوش داد و لذت برد و جهان زیبا شد.

گرد آورنده : مریم توکلی